1986 Huidige locatie: Hunnerpark Centrum
De Twee zuilen is een kunstwerk van de Nederlands-Duitse beeldhouwer Peter van de Locht uit 1986.
Oorspronkelijk stond dit beeld bij de Commanderie van Sint-Jan, welke vroeger het Nijmeegs museum was. In het Valkhof gingen n de Commanderie (oude Nijmeegse stukken en moderne kunst) en het Museum Kam (archeologische opgravingen) samen. Daarbij werd tevens besloten het beeld mee te verhuizen. In 2007 kreeg het de huidige plaats in het Hunnerpark.
Verstoffelijking vormgedachten
Deze beelden zijn in 1986 gemaakt.
Peter van de Locht beschrijft zijn werken uit deze tijd als volgt: “’Deze sculpturen weerspiegelen mijn toenmalige betrokkenheid tot sculptuur als een verstoffelijking van een aantal vormgedachten over de lichamelijkheid van de vorm, het positief-negatief verschijnsel, het ritme, de richtingen (Axialiteit), de hiërarchie, de oppervlakte.’ De titels van de sculpturen verwijzen naar dit onderzoek” (KOS)
Deze beelden komen in grote mate overeen met twee van de vijf beelden die van de Locht maakte in de jaren 80 voor een fietsroute in Apeldoorn. Ze staan aan de Sprengenweg:
Over deze beelden in Apeldoorn:
Jubileumboek Wijkraad de Sprengen 2013: “De betekenis van de zuilen ligt in het idee dat kunst in de openbare ruimte kan functioneren als herkenningspunt, als baken in de omgeving; deze werken zijn
bijna letterlijk als ‘landmarks’ of mijlpalen te zien. Uitgangspunt bij deze zuilen vormt de naaf in het achterwiel van een fiets; de beelden staan en liggen namelijk langs fietsroutes. Wie goed kijkt, kan in de uitstulpingen een wielnaaf herkennen.”
En ’t Geheugen van Apeldoorn over deze beelden: “Ze zien er niet alleen uit als zuilen, maar ook als bomen die door wind en regen van hun takken en bladeren zijn beroofd. Die gedachte is niet zo gek, want de allereerste zuilen van de Grieken waren afgeleid van boomstammen. En dan van steen en perfect afgemaakt.
Volgens de Gulden Snede
Kunstenaar Peter van de Locht wilde met deze bomen/zuilen inderdaad een knipoog geven naar het groene karakter van Apeldoorn. Daarbij koos hij bewust klassiek voor marmer als materiaal voor de zuilen. En om nog meer nadruk te leggen op dat klassieke zijn alle zuilen uitgevoerd volgens de Gulden Snede. Dat is een wiskundige verhouding die als heel harmonieus wordt gezien in de architectuur en kunst. Bij de Gulden Snede wordt een lijn zo in twee ongelijke delen verdeeld, dat de verhouding van het korte deel tot het lange deel hetzelfde is als de verhouding van het lange deel tot de hele lijn.”
Peter van de Locht
Peter Herman van de Locht is een beeldhouwer, schilder, graficus, componist en musicus. Hij is op 9 november 1946 geboren in het Duitse Millingen (ongeveer 15 kilometer ten oosten van Emmerich). Hij is een broer van Klaus van de Locht, die ook in Nijmegen heeft gewerkt.
Hij volgde zijn opleiding aan de Werkkunstschule in Krefeld en Wuppertal. Daarnaast studeerde hij aan het Instituut voor Sonologie in Utrecht. Sonologie is een studie waarbij gecomponeerd wordt met zelfontworpen geluiden.
Van 1977 tot 1989 was hij tevens docent aan de Hogeschool voor Kunsten in Arnhem en van 1989 tot 2005 in Utrecht. Sinds 2008 is hij hoogleraar Beeldhouwen in Shanghai, waar hij momenteel woont en werkt.
Werk
Van de Locht werkt als beeldhouwer vooral met natuursteen zoals graniet en marmer. Veel van zijn beelden staan in de openbare ruimte. Daarnaast is hij avantgardistisch- en jazzmusicus en componist.
Hij is de zoon van een architect: “As the son of a German architect and a master builder Peter H. Van de Locht grew up in an environment that was very much aware of the richess of natural materials, the immense architectural possibilities of public space and men’s desire to create inspiring energetic surroundings in which, in a subtle way, aesthetic and practical dimensions of human needs are balanced.
At the age of 12, after a mystical experience that was related to the tragic death of the young boy’s mother, he decided for himself to dedicate his life to sculpture. His father allowed him to stop conventional education he was involved in and sent him to the city of Emmerich where he started to work as pupil of the German sculptor Waldemar Kuhn. Waldemar Kuhn was the first in a row of important German professors that taught him the basic principles of sculpture. Central to these basic principles was the idea that sculpture always is the result of an intense spiritual dialogue between the idea of sculpture and the natural qualities of the landscape, whether urban or natural, the sculpture is thought to be joined with.” (website van de Locht)
Het eerste gevonden werk is de Afsluitpaal op de Kannenmarkt/Korenmarkt in Nijmegen uit 1975.
1979 is een belangrijk jaar: daar ontmoet hij de beeldhouwer Boyer in Frankrijk, die hem wijst op het boek van Petrus Talemarianus. Dit boek gaat onder andere over een proportioneel systeem. Vereenvoudigd gezegd is het uitgangspunt de gulden snede, een zoektocht naar de architectuur van de natuur, waaraan esoterische kwaliteiten worden toegekend. ““In dit boek beschreef hij een systeem van 9 proporties in een universele harmonie, waarvan enkele duizenden jaren oud zijn. Je kan het in vele oude culturen vinden. Het wordt “Arsenicom” genoemd en de beginselen ervan kunnen ook gevonden worden in de diatoniek van het muziektoonsysteem. Ik was gefascineerd door dit machtige instrument en de Franse beeldhouwer gaf me de sleutel om dit harmonische systeem te berekenen. Hierdoor kon ik een constructieprobleem oplossen. Vervolgens heb ik het in al mijn sculpturen gebruikt.”” (https://publicart.amsterdam/projecten/ankh/)
In dat jaar begint hij ook aan zijn serie Sublime symbols/Sublieme symbolen. Ook stopt hij in 1979 met experimentele jazz.
Hij ziet zijn werk verdeeld in 3 fasen: de abstracte, de figuratieve en de architecturale beeldhouwkunst. Daarbij is zijn werk uit 1998-1999 “ Annuntiatio” een van de scharnierpunten van het 40 jaar abstract werken naar figuratieve kunst (website). Aan het begin van deze eeuw gaat hij over naar de “achitecturale beeldhouwkunst”. Deze term heeft mede te maken met het formaat van de werken: sommige werken in China zijn meer dan 60 meter en 130 meter breed en kennen bijvoorbeeld ook een binnenruimte.
Genade binnen een perfecte ruimtelijke orde.
De uitgangspunten blijven bij hem hetzelfde: het bereiken van complete ruimtelijke orde door middel van repetitie/herhaling en polariteit. Daarbij vindt hij het idee cruciaal dat kunst niet zozeer de individuele ervaring van de kunstenaar zelf uitdrukt. Maar dat hij iets bereikt dat universeel en rijkelijk met energie gevuld is, waarbij zijn specifieke eigen ervaring het hulpmiddel is. Deze energie is goddelijk en overstijgt de verschillen tussen mensen en culturen. Dit betekent dat kunst in belangrijke mate uitingen van genadevolle en meedogende uitdrukkingen zijn van universele liefdevolle en verbindende energie. Oftewel: “sculpture is the incarnation of grace within a perfect spatial order.”
Wat zie ik? Wat ziet jij?
Ik ben geen kunstexpert, dus onderstaande is nadrukkelijk mijn beleving, waarbij ik geprobeerd te verwoorden wat ik zie op basis van wat ik tot nu toe gelezen heb. Dus: wat zie jij?
Allereerst zijn het nadrukkelijk beelden van een zuil. Alleen al de afbeeldingen op wikipedia laten zien dat in die tijd dergelijke zuilen voor van de Locht zeer gebruikelijk waren. Er lijkt daarbij vrijwel altijd gekozen te zijn om van onderen voor een ronde of vierkante vorm, waarbij naar boven gaande iets gebeurd met inkepingen en uitstulpingen.
Ook de ronde inkepingen en de ronde banden komen bij hem regelmatig. Evenals de ronde boorgaten. Ik zelf ben geneigd om de beelden van boven naar onder te bekijken. Daarbij lijken ze inderdaad rust, harmonie uit te stralen; ik heb hierbij niet geprobeerd te kijken hoe de ‘gulden snede’ hier is toegepast.
Daarbij staan de twee zuilen nadrukkelijk bij elkaar; ook over de afstand tussen elkaar zal de kunstenaar hebben nagedacht. In ieder geval lijken de beelden daadwerkelijk bij elkaar te horen. En ze lijken met elkaar te “communiceren”: waar in het rechterbeeld een ringband zit, “gebeurt” op dezelfde hoogte “iets” bij het linker beeld.
En dan de ruimte waarin ze staan. Allereerst dient opgemerkt te worden dat de oorspronkelijke plaats de Commanderie van Sint Jan was. Op de bovenste foto lijken zij op die plaats daadwerkelijk met de ruimte te “communiceren”: de beelden en omliggende ruimte beïnvloeden elkaar van beide kanten. In het Hunnerpark -ik probeer weg te blijven van een waardeoordeel, dit is er wel een- lijken de beelden zelf wat weg te vallen: het omliggende grasveld lijkt te groot voor de beelden. Pas als je bij de beelden zelf staat, krijg je gevoel hoe deze beelden zich verhouden tot het grasveld. Als ik weer terug ga naar de Commanderie en de afbeeldingen op wikipedia: daar zie je nadrukkelijk hoe de beelden in verhouding staan tot de omliggende ruimte.
Dit is wat ik zie. Wat zie jij?
Andere Kunstwerken
In Nijmegen
Afsluitpaal, 1975, Kannenmarkt/Korenmarkt
Kern, beweging en relaties, 1976, Barbarossastraat
Het midden en zijn verplaatsing, 1980, Tolhuis 10e straat
Drie elementen, 1981, Prof. Bellefroidstraat
Architectuur der natuur, 1983, Waalkade
Twee reliëfs, 1983, Waalkade
Zuil, 1988, Prof. Huijbersstraat
Andere plaatsen
Bauwerk für die guten Gefühle, 1981, beeldenroute Kunstwegen in Frenswegen
Sublime Symbols, 1981/83, Kunstwegen in Nordhorn
Zeven zuilen, 1984/85, Heidelberglaan in Utrecht
Zonder titel, 1987/88, collectie Museum De Paviljoens in Almere-Buiten
Ankh, bij de Wiegbrug, Amsterdam
Sublime Symbols, 1994, Zaagmolenlaan in Woerden (Hofpoort Ziekenhuis)
Watersculptuur, 1995, Grote Kerkplein in Zwolle
Sublime Symbols, 1997, De Wittenkade in Amsterdam
…was sein doch muß, dringt Körper ein in Körper … 2-delig, 2001, Duisburg
Vijf zuilen 5-delig, 2009, Sprengeweg, Gen. van der Heydelaan en Regentesselaan in Apeldoorn
Beeld Petrus Canisius door Toon Dupuis
In het Hunnerpark staat een bronzen beeld van Petrus Canisius. Dit is een werk van Toon Dupuis uit 1927.
Gertrudiskapel
Bij de werkzaamheden aan de wallen en het bouwen van de voetbrug in het Hunnerpark kwamen de restanten van de…
Voetbrug Hunnerpark architect Weve
De voetbrug in het Hunnerpark verbindt het restant van de wallen met de Belvedère. Deze brug is ontworpen door stadsarchitect…
Bronnen
www.pvandelocht.nl Website Peter van de Locht, met uitgebreide biografie en lijst van werken
Wonen in Nijmegen 
Een gedachte over “Twee Zuilen Peter van de Locht”